Mijn vriendin Floriske heeft vorig jaar de Camino naar Santiago de Compostela gelopen. Gisteren hield ze daar een lezing en fotopresentatie over en natuurlijk was ik daarbij. Sommige foto's had ik al eens langs zien komen omdat ik haar verslagen op facebook volgde terwijl ze hem aan het lopen was. En ik herkende soms zelfs een locatie omdat ik daar ooit zelf geweest was. Het was een onderhoudende middag met leuk verhalen en prachtige foto's, want daar heeft Floriske een prima oog voor.
Bij mij rijst dan meteen de vraag of ik dat zelf ook zou kunnen, zo'n hele tocht in mijn eentje ondernemen. Want zij heeft hem helemaal alleen gelopen en wachtte soms zelfs tot de andere wandelaars al vertrokken waren, gelukkig vertrokken die vroeg en is Floriske niet bepaald een ochtend mens, dus dat viel allemaal precies op zijn plaats. Met alleen zijn heb ik wel wat, want ik trok me bijna drie jaar geleden ook een weekje helemaal alleen terug in de middle of nowhere. De hele week zag of sprak ik met niemand. alleen vijf minuutjes met de verhuurster die mijn ontbijt bracht en me vroeg of ik nog iets nodig had en of het goed met me ging. Ik had geen internet en maakte geen gebruik van televisie, radio of telefoon. Dat was een heerlijke week waarin spiritualiteit op een hoog plan stond, het was volle maan en Samhain in die week en waarin ik fijne inzichten had en ook veel over mezelf geleerd heb. Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik daarna een ander mens was. Het heerlijke is, dat ik volgende week weer ga, weer in mijn eentje want mijn Lief is net in een nieuwe baan begonnen en heeft dus geen vakantie. En omdat ik verlang om in het groen te zijn, ga ik daar heen. Ook lekker wandelen over dijken en langs de rivieren. Soms moet ik dan wel over hekken klimmen en kom ik ook op plekken waar niemand komt....
... maar zo'n Camino, zou dat iets voor mij zijn. Ik weet het niet, maar ik heb het gevoel dat er een zaadje geplant is, of het uit zal komen, kan ik nog niet zeggen.
